Tasco Da Mouraria

Cresce a noite pelas ruas de Lisboa

E os meninos como eu foram dormir

Só eu fico com o sonho que já voa

Nesta estranha minha forma de sentir



Deixo o quarto com passinhos de menina

Num silêncio que respeita o mais sagrado

Quando o brilho dos meus olhos na cortina

Se deleitam ao ouvir cantar o fado



Meu amor, vai-te deitar, já é tarde

Diz meu pai sempre que vem perto de mim

Nesse misto de orgulho e de saudade

De quem sente um novo amor no meu jardim



E adormeço nos seus braços de guitarra

Doce embalo que renasce a cada dia

Esse sonho de cantar a madrugada

Que foi berço num tasco da Mouraria



Noc wznosi się nad ulicami Lizbony

A dzieci takie jak ja już poszły spać

Tylko ja marzę o lataniu

Czuję na swój dziwny sposób,



Że schodkami opuszczam mój pokój dziewczęcy.

W ciszy, która szanuje to, co najbardziej święte

Kiedy błysk moich oczu skupionych na zasłonie

Delektuje się słuchaniem śpiewu Fado



„Kochanie, idź już spać, już późno”

Mówi mi zawsze mój tato, kiedy jest obok mnie

W mieszaninie tęsknoty i dumy

Przeczuwając nową miłość w mym ogrodzie



I zasypiam w ramionach jego gitary

Słodkie kołysanie, powtarzane każdego dnia

To marzenie o śpiewaniu brzaskiem

Narodziło się w Tawernie